Łysienie plackowate, czyli druga najczęstsza przyczyna utraty włosów

Łysienie plackowate należy do chorób przewlekłych, a jego powodem są zmiany zapalne zachodzące w organizmie.

W przypadku łysienia plackowatego wyróżnia się trzy główne podtypy choroby. Mowa tu o łysieniu plackowatym zwykłym, uogólnionym oraz całkowitym. Rzadziej występuje również czwarty typ, czyli łysienie plackowate złośliwe, przy którym utracone włosy nie odrastają, a wszelkie metody leczenia nie przynoszą rezultatu. Do charakterystycznych objawów łysienia plackowatego zwykłego należy pojawianie się okrągłych, łysych "placków" w obrębie skóry głowy. Zdarza się, że z czasem zlewają się one ze sobą, tworząc nieestetyczne, łyse powierzchnie. Łysienie plackowate uogólnione charakteryzuje się całkowitym łysieniem głowy. W łysieniu plackowatym całkowitym łysienie pojawia się również w innych miejscach na ciele.

Przyczyny występowania łysienia plackowatego cały czas nie są do końca poznane. Choroba najprawdopodobniej ma jednak podłoże autoimmunologiczne - układ odpornościowy atakuje mieszki włosowe, uznając je za wrogie, w efekcie czego pojawiają się stany zapalne i dochodzi do uszkadzania oraz niszczenia mieszków włosowych. Łysienie plackowate bardzo często występuje razem z innymi schorzeniami o podłożu autoimmunologicznym. Są to przede wszystkim atopowe zapalenie skóry, Haschimoto, bielactwo, cukrzyca typu 1, zapalenie jelita grubego czy zapalenie stawów, co może tylko potwierdzać najbardziej powszechną teorię odnośnie łysienia plackowatego.

Uważa się, że łysienie plackowate swoje podłoże może mieć również w genetyce. W około 40 proc. przypadków w rodzinach pacjentów z łysieniem plackowatym schorzenie występowało już wcześniej. Inne teorie mówią również o związku łysienia plackowatego z przeżytym silnym stresem lub zmianami w gospodarce hormonalnej organizmu. Łysienie plackowate jest chorobą przewlekłą i charakteryzuje się etapami nasilenia oraz reemisji. W większości przypadków włosy odrastają samoistnie po około kilku miesiącach. Zdarza się nawet, że objawy choroby czasowo mogą nie być widoczne, po czym zwykle na powrót następuje ich nasilenie.

O ile diagnostyka w przypadku łysienia plackowatego nie stanowi zwykle problemu (stwierdza się je na podstawie obserwacji, ew. badania krwi lub próbki skóry), o tyle leczenie tego schorzenia nie zawsze przynosi pożądane efekty. Dzieje się tak z uwagi na nie do końca poznane źródło problemu. Najczęściej w terapiach przeciw łysieniu plackowatemu wykorzystuje się jednak immunoterapię miejscową, leki immunomodulujące, środki miejscowo drażniące lub stymulujące porost włosów. Popularne jest także zastosowanie fototerapii, fotochemioterapii, krioterapii czy laseroterapii. Terapia, w zależności od konkretnych objawów, stopnia ich nasilenia oraz momentu pojawienia się choroby, za każdym razem może mieć jednak nieco inny przebieg. Zazwyczaj trwa jednak latami,

W kontekście leczenia łysienia plackowatego sporą popularnością cieszą się również tzw. metody naturalne. Wśród nich wymienia się między innymi mezoterapię igłową głowy, specjalistyczne masaże, a nawet kuracja cebulą (z uwagi na jej właściwości regeneracyjne), polegająca na smarowaniu cebulą łysych obszarów 2 razy dziennie przez około 2-3 tygodnie. Co ciekawe, w pierwszych fazach łysienia plackowatego lekarze nie zawsze zalecają podejmowanie leczenia. Zdarza się powiem, że pojedyncze objawy łysienia plackowatego znikają po kilku miesiącach, po czym nie dają o sobie przypomnieć przez wiele lat.