Co z tym Trumpem, czyli o stanie zdrowia urzędującego prezydenta USA

O tym, że na polskie tłumaczenie „Ognia i furii” warto wydać parę złotych, nasi czytelnicy upewnili się już parę miesięcy temu, gdy publikacja odbiła się szerokim echem za oceanem. Książka musiała stać się hitem, biorąc pod uwagę, że jej autor, wzięty dziennikarz Michael Wolff, z desperacką odwagą postanowił pokazać wszystkim, że król jest nagi. W jego wizji Biały Dom Trumpa to farsa, jakiej świat jeszcze nie widział, z zagubioną pacynką o pomarańczowych włosach w roli głównej.

Nie chodzi nawet o to, że w publikacji Wolffa słowa typu „idiota” i „debil” w odniesieniu do amerykańskiej głowy państwa padają dość swobodnie. Większy problem polega na tym, że autor „Ognia i furii” daje Amerykanom powody do zastanowienia się nad tym, czy prezydent Trump nie zmaga się przypadkiem z przypadłościami natury psychiatrycznej, neurologicznej lub przynajmniej poważnymi zaburzeniami osobowości.

Prezydent USA, zdaniem Wolffa, ma trudności z przyswajaniem nowej wiedzy, nie potrafi konsekwentnie doprowadzać działań do końca, przerywa posiedzenia, gdy zwyczajnie czuje się znużony, ma poważne problemy z koncentracją i z uporem maniaka powtarza bez końca te same historie.

„Ludzi, którzy dobrze znali Trumpa, bardziej niepokoiło (…) to mianowicie, że udało mu się wygrać wybory i osiągnąć najwyższy cel pomimo braku czegoś, co w pewnym oczywistym sensie stanowi główny wymóg w tej pracy. Specjaliści od mózgu nazywają to funkcją wykonawczą. Jakimś cudem wygrał prezydencki wyścig, ale jego mózg wydawał się niezdolny do wykonywania zadań koniecznych w nowej pracy. Nie potrafił planować, organizować, koncentrować się, a potem szybko przenosić uwagi na coś innego. Nigdy nie umiał dostosowywać swoich zachowań do wymagań, jakie wynikały z jego bieżących celów. Ujmując rzecz najprościej: nie potrafił powiązać przyczyny ze skutkiem” – pisze Michael Wolff.

Prezydent Donald Trump nie przejął się specjalnie wynurzeniami autora i w celu uspokojenia zatroskanych rodaków zatweetował czym prędzej: „jestem bardzo stabilnym geniuszem”. Niektóre źródła donoszą, że osiągnął w ten sposób efekt odwrotny do zamierzonego. Na tym jednak sprawa się nie zakończyła. Prezydent USA oficjalnie zdecydował się zbadać stopień swoich umiejętności poznawczych (przeszedł test zwany po angielsku Montreal Cognitive Assesment, w skrócie MoCA). A uzyskawszy spektakularny wynik 30 punktów na 30 możliwych, dał światu do zrozumienia, że plotki o zaczynającej się u niego chorobie Alzheimera to wyssana z palca bzdura.*

Niepokoje o stan zdrowia Donalda Trumpa nie są jednak niczym nowym. W ubiegłym roku periodyk „Psychology Today” opublikował sformułowaną przez doświadczonego terapeutę, doktora Johna Gartnera, petycję nawołującą do odwołania Donalda Trumpa z urzędu. „Poważne zaburzenia psychiczne czynią go psychologicznie niezdolnym do kompetentnego wykonywania obowiązków Prezydenta Stanów Zjednoczonych” – głoszą słowa petycji, którą podpisało ponad 60 tys. psychiatrów i psychologów w Ameryce. Według ekspertów prezydent Trump wykazuje tendencje socjopatyczne i głęboko narcystyczne. Ma skłonność do ubliżania innym i całkowitego braku empatii. Lance Dodes, emerytowany profesor psychiatrii w Harvard Medical School, wytyka z kolei głowie państwa kompulsywne kłamstwa, będące dowodem nie tylko na predyspozycje do manipulacji innymi, ale też zwyczajny brak kontaktu z rzeczywistością. Powyższe cechy – konkludują eksperci – dają asumpt do zdiagnozowania u prezydenta objawów paranoi.

Jak Donald Trump poradzi sobie z serią tak poważnych zarzutów? Zapewne jakoś z nich wybrnie. Bądź co bądź jest „geniuszem”.



*eksperci podkreślają jednak, że MoCA nie jest wystarczającym kryterium pozwalającym wykluczyć chorobę Alzheimera.

Źródło:

The Dangerous Case of Donald Trump, https://www.psychologytoday.com/blog/the-time-cure/201709/the-dangerous-case-donald-trump

M. Wolff, Ogień i furia, przeł. M. Witkowska, B. Sałbut, M. Moltzan-Małkowska, Warszawa 2018