Bulimia – zaburzone postrzeganie samego siebie i jego skutki

W dążeniu do doskonałej figury, rozumianej jako ta z widoczną niedowagą, u osób chorych na bulimię zamiennie występują etapy restrykcyjnych diet połączonych z intensywnymi ćwiczeniami fizycznymi oraz napady niekontrolowanego objadania się (najczęściej pokarmami typu fast food, wysokokalorycznymi). Po przyjęciu zbyt dużej ilości pokarmu bulimicy, mając poczucie winy, bardzo często zmuszają się do wymiotów lub stosują środki przeczyszczające. Szybkie rozpoznanie choroby i wyeliminowanie lub wyciszenie wywołujących ją czynników są bardzo istotne w kontekście leczenia choroby.

Istnieje kilka rodzajów czynników, które mogą być przyczynami bulimii. Do czynników psychologicznych zalicza się przede wszystkim niską samoocenę (powodowaną często niezdrowymi relacjami z rodziną – chorzy na bulimię bardzo często pochodzą ze skonfliktowanych rodzin), brak poczucia bezpieczeństwa, poczucie bezsensu, stany depresyjne. Czynnikami biologicznymi mogącymi wywołać bulimię są z kolei: genetyczne uwarunkowania do depresji lub otyłości, zbyt wysoki poziom kortyzolu (hormonu stresu), zaburzenia poziomu greliny (hormonu odpowiedzialnego za odczuwanie głodu) oraz zaburzone funkcjonowanie neuroprzekaźników. Trzecią grupę stanowią czynniki socjologiczne, do których zalicza się presję wywieraną ze strony społeczeństwa, promowanie konkretnego, często nieosiągalnego typu sylwetki.

Bulimia należy do chorób przewlekłych i towarzyszy jej cały szereg dolegliwości. Chorzy na bulimię cierpią na niedobory podstawowych mikroelementów, w tym potasu, wapnia i chloru. Niedobory te w efekcie prowadzić mogą do zaburzeń rytmu serca i mogą być bardzo niebezpieczne dla życia. Innymi dolegliwościami spotykanymi często u chorych na bulimię są: suchość skóry, niszczenie szkliwa zębów, próchnica, owrzodzenia gardła, duszności, uszkodzenia układu pokarmowego oraz układu nerwowego, problemy z płodnością, u kobiet również zaburzenia cyklu miesiączkowego.

Bulimia jest chorobą stosunkowo ciężką do zdiagnozowania przez najbliższe otoczenie. Chorzy w sytuacjach towarzyskich bardzo często spożywają posiłki wraz z pozostałymi osobami. Zdarza się, że doprowadzają wówczas do przejedzenia, by następnie pozbyć się całości pokarmu. Inna sytuacja może mieć miejsce wtrakcie, gdy chory narzuca sobie restrykcyjną dietę. Wówczas izoluje się od otoczenia, unikając sytuacji towarzyskich. U osób chorych na bulimię, w przeciwieństwie do anoreksji, niedowaga nie jest duża i waha się w okolicach dolnej granicy normy BMI, co dodatkowo odsuwa podejrzenia. Charakterystycznymi zachowaniami u osób chorych na bulimię są: mocno zaniżone poczucie własnej wartości, apatia, nerwowość, przywiązywanie zbyt dużej uwagi do tematu jedzenia (niekontrolowany apetyt oraz próby zapanowania nad nim).

Wśród najczęstszych metod leczenia bulimii wymienia się terapię lekami (która w wielu przypadkach jest wystarczająca) oraz psychoterapię. Leczenie przebiega najczęściej na oddziałach szpitalnych, gdzie osoba chora przyjmuje kilka niewielkich posiłków w ciągu dnia i znajduje się pod ścisłą obserwacją lekarzy. Z uwagi na nawrotowy charakter choroby i powodujące ją czynniki psychologiczne dla lepszego i bardziej długotrwałego efektu zaleca się jednak połączenie terapii lekami wraz z psychoterapią. W niektórych przypadkach wskazana jest również terapia rodzinna, z uwzględnieniem osób i relacji mogących być przyczyną występowania choroby.